Bazen öyle sıkışırsınız ki bir yabancıya her şeyi anlatıp içinizi dökmek istersiniz. Hiç bir ayrıntıyı bilmeyecek sormayacak, soramayacak bilirsiniz. İçinizi döküp, zehrinizi akıtıp rahatlarsınız.
Birgün iş nedeniyle birini aradım. İş konusunu konuştuk ama konuşma birden iş stresinin aslında yine hayatımızdaki yerine ve hayatımızdaki daha önemli konuların iş nedeniyle nasıl gözden kaçtığına geldi. Birden telefonun diğer ucundan hıçkırıklar duyulmaya başladı. Hayatımda ilk defa konuştuğum insan bana ağlayarak içini dökerken ne yapacağımı bilemiyordum. Sadece adını duyduğum ve tanıyanların naif, neşeli, sakin ama bir o kadar da başarılı bulduğu bir insan, hiç tanımadığı bir insana içini açıyordu. Aslında onu anlıyordum. Ama bir şey yapamıyor sadece dinliyordum. Anlattı anlattı ve bitti. Teşekkür etti kapadık telefonu. Sonra tekrar konuştuk, neden böyle olduğunu o da düşünmüştü tıpkı benim gibi.
Üzerinden uzun bir zaman geçti ama bu paylaşımımızı unutamadım.
Sonrasında bu konuşmayı, farklı noktalarda yaptığımız konuşmalarda tatlı bir anı olarak andık. Güzel bir arkadaşlık kurduk.
Hayat kendi ağını örüyor bizleri bir araya getirirken diye düşündüğüm bir andı.
Geçen günlerde arkadaşımın biricik annesini kaybettik. Yine telefonda karşılıklı ağlaştık. Ben yanına gidemedim. Telafi ederiz elbet ama yine telefonda uzun uzun konuştuk. İçimizi açtık yine birbirimize. Sonrasında aynı acıyı bilen biri olarak annemin ölüm yıldönümünde yazdığım bir yazıyı paylaşmak istedim.
Büyüdüğün gün, bugün arkadaşım.
Annen ölünce büyürsün.
Önce içinde bir alev oluşur. Canının acısıyla çığlık çığlığa ağlamak istersin. Ama...Gecenin karanlığına saklarsın hıçkırıklarını. Sol yanın sızlar.
Annen gitmiştir. Sığınacak limanın, en büyük destekçin, liderin, örnek aldığın gitmiştir. Bağırmak çağırmak istersin. Sesin çıkmaz. Susarsın. Sonra canının acısı yetmiyor gibi bir de çocukluğun gider elinden... büyümeye başlarsın. Hayat daha da zor gelir. Çocuk olmanın tadını özlersin. çocukken geçmez gibi gelirken artık yetişemez olursun zamana. Geçip gider ama küllendirmez tam tersi körükler sanki acını. Zaman geçtikçe değil de annen ölünce büyürsün...
