Nasıl bir şeydi bunu duymak. Basit gördüğünüz bir karın ağrısına yenik düşmeden dünyayı kurtaracakmış gibi çalışırken zorla gidilen hastaneden 24 saatin sonunda bu cümleyi duyarak ayrılmak. Vücudunuzda bir şeylerin ters gittiğini öğrenmek ve aslında hayatı sorgulamak.
“Grip gibi bir şey oldu artık”, “Hemen kötüye yorma”, “İyi düşün iyi olsun”... teselli, şaşkınlık, kondurmama.... adına ne derseniz deyin... Bu cümleleri duyup hiçbirini algılamayarak ilk cümlede kalmak...
“Damdan düşenin halinden damdan düşen anlar”. En yakınım annem olmak üzere yakınlarımda gördüğüm birebir içinde yaşadığım hastalık. Kimde duyarsam duyayım içimin bir yerini hep burdu. Yakınlarım, arkadaşlarım, öğrencilerim ailesinde kanser olan herkes için hep kendi çapımda elimden geleni yapmaya çalıştım. Çünkü zordu. Adı kötüydü. Çözümleneceğini bilsen bile kötüydü.
Yıllar önce annemin doktoru “Burcu, elinde olsa laboratuvara gireceksin” demişti. Hangi hasta veya hasta yakını hissetmemiştir o çaresizliği.... İşte 25 gün önce bu sefer kendim için duydum bu çaresizliği. Önce ne yapacağımı bilemedim. Sonra düşündüm. Gerçek neydi? İki sonuç vardı. Sonuca götürecek tek yol operasyondan geçiyordu. Önce bunu kabul ettim. Sonra iyi veya kötü çıkması. İstatistiksel olarak %50-%50 idi. Bunu da kabul ettim.
Peki....Kabul edemediğim neydi? Sağlık konusunda bu kadar hassas olan ben neden bu kadar ihmal etmiştim? Herşeyi neden bu kadar takmıştım?......vs. vs.
Aslında bunlardan önemlisi çocuklarıma, böyle bir olasılık nasıl anlatılırdı?
Daha yüzlerce soru, yorgunluk, günlük hayat yoğunluğu, koşuşturmacalar, üzüntüler, kırgınlıklar... Film şeridi gibi her şey. Üniversitede birçok farklı göz değerlendirdi. Kendi doktorum. Sonuç operasyon. En zoru iki haftayı beklemek oldu. Aklınızın bir köşesinde hep aynı soru.
Zorlu ama iyi geçen bir ameliyat süreci ve ardından ondan çok daha zorlu geçen bir operasyon sonrası dönem.
Ağrılar devam ediyor ben yine gücüme dayanırım derken vücudum durduruyor beni. Yatağa çaktı bir anlamda. “Dur bakalım Burcu hanım dedi. Sonuçlar temiz çıktı ama O kadar kolay değil. Bak uyarı veriyorum, kulak ver bana”.
El mahkum dinliyorsun. Çünkü güç onda.
Bunu yazmak istedim. Bilenler, duyanlar yanımda olmak İçin elinden geleni yapan başta ailem, akrabalarım, dostlarım, hocalarım ve öğrencilerim herkese çok teşekkür ediyorum.
Süreç beni şimdilik alaşağı etse de artık kendimi dinlendirerek toparlanacağım.
Sevgili Burcu hocam,
YanıtlaSilSiz bu yaşımda bana (bize); Açık sözlülük, Özgüven, Disiplin ve Kararlılık sahibi bir insanın aynı anda sevgi dolu bir yüreğini nasıl apaçık ortaya koyabileceğini gösterdiniz.
Şimdi bütün bu saydığım erdemleriniz sizi üzmeye çalışan ama beceremeyen illetin de en büyük düşmanı. Hep yakınlarınızdayız! Sevgiyle hocam.